Święto Dziady

Dziady to słowiańskie święto obchodzone w czasie od 31 października do 2 listopada. Jest to szczególny i magiczny czas, gdy styka się świat żywych i umarłych.

To wtedy właśnie nawiązujemy relacje z duszami przodków, którzy powracają do siedzib zamieszkiwanych za życia. Zapewniając im przychylność, jednocześnie wskazujemy zagubionym duszom drogę powrotną w zaświaty.

Obrzęd dziadów organizowano by ugościć dusze, mając na celu – z jednej strony – zdobycie ich „zaufania” i zapewnienie sobie ich przychylności, z drugiej natomiast – udzielenie im pomocy w pozyskaniu wiecznego szczęścia.

 Dusze karmiono kaszą, miodem, jajkami, kutią oraz częstowano… wódką.

Praca z rodem to powrót do korzeni, do źródła życia, z którego pochodzimy. To spotkanie z historią, która ukształtowała nas — świadomie lub nieświadomie.

Nie chodzi o grzebanie w przeszłości, lecz o uzdrowienie i zrozumienie, aby żyć pełniej tu i teraz. Najważniejsze, co musimy wiedzieć przystępując do tej pracy jest to, że niezależnie od wszystkiego nasi przodkowie kochają nas i wspierają.

Jakkolwiek trudne może być zrozumienie ich zachowania i sposobu okazywania miłości, trzeba pamiętać, że jako potomkowie mamy pełne prawo należeć do rodu i czerpać ze skarbnicy doświadczeń naszych przodków, tworząc piękne i dobre życie dla siebie i dla swoich potomków.

Nosimy w sobie pamięć i energię poprzednich pokoleń – ich siłę, talenty, ale też niewypowiedziany ból, lęki i przekonania. Kiedy to sobie uświadamiamy, przestajemy być „ofiarami losu”, a zaczynamy rozumieć przyczyny naszych doświadczeń.

Wiele trudnych wzorców – np. brak bliskości, poczucie winy, trudności finansowe, lęk przed stratą – może być powtórzeniem historii przodków.
Praca z rodem pozwala te wzorce rozpoznać, uznać i przerwać ich cykl, by nie przekazywać ich dalej.

Bo możemy przyjąć błogosławieństwo przodków . Kiedy patrzymy na swój ród z miłością, odkrywamy, że obok bólu jest też ogromna siła, odwaga i mądrość, którą możemy świadomie wziąć do swojego życia. To połączenie daje poczucie mocy, zakorzenienia i wsparcia.

Bo dzięki temu uzdrawiamy relacje. Zrozumienie historii rodzinnej pomaga spojrzeć z większym współczuciem na rodziców, dziadków czy inne osoby z rodu. To często prowadzi do pojednania – wewnętrznego lub rzeczywistego – oraz do większej wolności emocjonalnej.

Bo odnajdujemy swoje miejsce. Świadomość, że „jestem częścią większej historii”, daje głęboki spokój i sens. Nie musimy już udowadniać, że zasługujemy na życie – możemy po prostu je przyjąć. To poczucie zakorzenienia i pełnej przynależności jest jednym z najpiękniejszych owoców pracy z rodem.